17 augustus 2010

En af en toe een paardenhoofdje

Was er vorige week nog sprake van een vonk tussen Jelle en Paulien, deze week knetterde het af en toe vervaarlijk in de Zomergastenstudio.
Jelle had Annet Malherbe uitgenodigd en dat had hij, achteraf gezien, misschien beter niet kunnen doen. Niemand zal het Jelle euvel duiden, want niemand, ook Jelle niet, had kunnen vermoeden welke akelige dingen Annet fascineren en hoe onaardig ze kan overkomen. Elk mens heeft overigens recht op wat van die akelige fascinaties, maar het begint onbehaaglijk te worden als je die van een ander voorgeschoteld krijgt.
Ik vind Annet een mooie vrouw en ik hoopte op een inspirerend gesprek.

Annet Malherbe

Mijn teleurstelling echter was groot, want wat ik te zien kreeg, was een close-up van een monsterlijk grote puist die uitgeknepen werd, een smakeloze orgie, een geblondeerde Jeroen van Koningsbrugge die tot in het oneindige struikelt over het meest veelzijdige stukje vlees, en Annet die op triomfantelijke toon vertelde het grappig te vinden om kippen met een broodmes de kop af te zagen. Mijn oma zou zeggen: "Zoiets doet een dame niet. Dat geeft geen pas."
De groteske platheid ging, van de zijde van Annet, vergezeld van een nauw verholen neerbuigendheid. Met antwoorden als: "Ja, zo is het leven, Jelle", diskwalificeerde Annet haar interviewer als volwassen gesprekspartner. Bovendien suggereerde Annet dat Jelle uit zijn duim had gezogen dat Annet de ruzies die ze af en toe met haar zoons maakt, Vesuvius en Hiroshima noemt. Dat vind ik niet netjes. Zo.
Gelukkig revancheerde Jelle zich: "Nou ja, je doet heel verbaasd, maar dat heb je echt gezegd." En genadig daar achteraan: "Maar ik zal je steunen: het gebeurt bij mij ook wel eens." Met dit ene zinnetje spreidde Jelle een hoffelijkheid ten toon die in schril contrast stond tot het onelegante gedrag van Annet.
Wat het gesprek leuk maakte, waren Jelles droogkomische constateringen, zoals bij het fragment van Crin Blanc, waarin een jongetje op een paard zijn dood tegemoet galoppeert de zee in.

Crin Blanc

Ontroerd vatte Annet samen: "...je ziet de einder", waarop Jelle vervolgde: "... en af en toe een paardenhoofdje".
Ook Annets gekoketteer met haar obsessie ("Nee, Jelle: fascinatie!") voor puisten, abcessen en cystes mocht gelukkig op een reactie van Jelle rekenen. Annet verbeterde Jelle: "Dat is geen cyste maar een abces", als gaf ze een college geneeskunde, waarop Jelle, op gemaakt verontschuldigende toon zei: "O, een abces. Neem me niet kwalijk."
Uiteraard waren er ook leuke vondsten, maar die werden overheerst door zinloos visueel geweld. Ik heb het beeld, dat ik in mijn hoofd van Annet Malherbe had gemaakt, moeten bijstellen. De Annet van zondagavond had ik nog nooit gezien. Ik kan me niet aan indruk onttrekken dat Jelle zich ook even afvroeg met wie hij in vredesnaam een drie uur durend gesprek aan het voeren was, toen hij, na het aankondigen van de film La Grande Bouffe zei: "Het is de keuzefilm van Annet. Malherbe." Deze laatste, ontredderde toevoeging deed eindelijk recht aan mijn verbijstering.

Overigens blijf ik van mening dat Youtube-filmpjes een programma als Zomergasten onwaardig zijn en de betiteling filmfragment niet verdienen.

2 opmerkingen:

  1. Je bent het spruitstuk vergeten, walgelijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad, Johan! Zo erg, dat je gewoon maar even niet kijkt! Thanks for reminding me ;-)

    BeantwoordenVerwijderen