Deze week zag ik...

...in de mooiste boekhandel waar ik ooit geweest ben voor een prikkie dit boek liggen. Haken kan ik zo'n beetje met mijn ogen dicht, maar leren breien wil ik ook al een tijdje. Recht en averecht breien lukt wel, maar zodra ik een steek laat vallen, ben ik (en is vooral mijn breiwerk) reddeloos verloren. Toen ik dit boek zag liggen, werd ik weer helemaal jaloers op al die handige breisters.

...voor het eerst het plaatselijke breicafé van binnen. Het zit nota bene bij mij in de straat. Ik had vandaag pas aan het eind van de middag tijd om erheen te gaan, maar volgende week vrijdag ga ik proberen om er eerder te zijn. Wellicht dat ik dan toch binnenkort leer breien.

...wol in vrolijke kleurtjes om een kussen van te haken. Het blauwe bolletje is alleen paars, maar dat snapte de camera niet. Nu moet ik mijn haaknaald nog zien te vinden...

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

Zeg, ken jij de uienman?

Zo niet, dan introduceer ik hem met gepaste trots bij u. Gepaste trots, omdat ik hem al wel ken.
Het zit zo: ik heb dit jaar in de achtertuin een bescheiden moestuin aangelegd. Ik vind het namelijk romantisch, mijn ecologisch geweten sussend en bijzonder rustgevend om in die tuin aan het werk te zijn en daar onbespoten groentjes en fruitjes te verbouwen.
Sommige dingen aangaande het fenomeen moestuin wist ik, maar meer dingen wist ik niet. Zo wist ik niet hoe hoog mijn slaplantjes moesten zijn, voor ik ze mocht verpoten. Wel wist ik, dat men daarmee 'te laat' kan zijn. Dat leek mij geen pretje en dus wilde ik weten waar ik aan toe was.
Ik had deze informatie natuurlijk kunnen terugvinden in Het moestuinboek of op het internet, maar ik besloot tot een gezelliger onderneming.

Ik ben een enthousiaste Postcrosser en maak dus nog wekelijks en soms dagelijks gebruik van de brievenbus. Ik doel op de rode bus die op stoepen staat en waarin men papieren post kan deponeren. Zo'n brievenbus. Geen inbox; die verfoei ik. (U vermoedt inmiddels een hak en een tak, maar die zijn er niet. Alles hangt samen, wees gerust.) Onderweg naar de brievenbus, kom ik altijd langs een Moestuin. Een waarbij vergeleken die van mij een Madurodamexemplaar lijkt en dan ook nog een rommelige. Deze Moestuin brengt reusachtige oogsten op, heeft oogverblindend rechte bedden en een hek erlangs dat zegt: 'Ik sta hier omdat jullie anders 's nachts sla, bonen, aardappels, wortelen, rode kool, spinazie, boerenkool, prei, andijvie, Chinese kool, uien, kroten, tomaten, aardbeien, rode bessen, bramen en frambozen komen jatten om je vervolgens een indigestie te schranzen.' Op deze Moestuin is dag in dag uit, behalve op zondag, een krasse oude baas met klompen, een ribbroek en bretels aan het werk, in het zweet zijns aanschijns. Zijn vrouw zit soms met een boek op een stoeltje bij het schuurtje.
In februari had ik de man gecomplimenteerd met zijn indrukwekkende Moestuin en opgebiecht dat ik ook een moestuintje wilde beginnen in de achtertuin. 's Mans ogen begonnen te glimmen, verheugd als hij was om een 60minner die een Moestuin ambieerde en hij vroeg of ik al pootuitjes gekocht had. Ik zei hem dat dat niet het geval was en hij zei opgelucht: 'Dat moet je ook niet doen, hoor, want dan moet je gelijk een kilo kopen en daar heb je veel te veel aan en dat is zonde. Jij krijgt van mij wat pootuitjes.' Ik moest mijn handen ophouden en daar goot hij prachtige kleine, goudgele uitjes in. Zo kwam het dat mijn modieuze tas nog steeds een licht uienaroma verspreid en dat ik er een vriend bij heb.
Ik weet inmiddels van een van de Buurvrouwen Die Alles Weten hoe de man heet, maar dat heb ik zo gauw mogelijk verdrongen, want de man moet geen naam hebben, want dan is hij geen held meer. De man heet gewoon de Uienman.
Welnu, aan deze uienman heb ik gevraagd hoe hoog slaplantjes moeten zijn, wil men ze kunnen verpoten. Met zijn grote handen gaf hij de hoogte aan om vervolgens wat rodekoolplantjes en wat spitskoolplantjes voor me af te spoelen. Die was hij toch aan het uitdunnen en anders zou hij ze toch maar weggooien.

Plantjes van de uienman

Zo staan ze er nu bij

Toen de slaplantjes, die in ongeveer zes groepjes bij elkaar stonden, waardoor het er zes leken te zijn, groot genoeg waren, heb ik de worteltjes voorzichtig ontward en er 30 terug geplaatst. Slechts 30. In totaal waren het er namelijk 188.
Ik moet nog veel leren. Van de Uienman.

These are a few of my favourite things

Geïnspireerd door haar, presenteer ik u vijf dingen waar ik blij van word.

De Jansen (Niet rijk, wel smaak), die pas aan haar tweede jaargang bezig is, mag van mij een klassieker worden. Het is het ideale blad voor vrouwen die er zowel van genieten om in regenlaarzen over de camping te klotsen als om in een halterjurkje en op hoge hakken door Rome te slenteren. Als je het leuk vindt om voor weinig geld een leuk tafeltje op de kop te tikken en daar dan een mooie designlamp boven te hangen, kun je met Jansen heerlijk ontspannen.
Deze week was ik geveld door een griepje en stelde manlief voor om chocoladekoekjes voor me te kopen, maar omdat ik nog steeds de ambitie heb om wat af te vallen, heb ik, met pijn in mijn hart weliswaar, bedankt voor de koekjes. In plaats daarvan kreeg ik deze Jansen en daar heb ik, gehuld in ik-ben-ziek-dus-ik-hoef-niet-mijn-best-te-doen-om-er-leuk-uit-te-zien-kleren en met een grote kop thee op de bank van genoten!
Vriendelijk verzoek aan de mensen van Jansen, mochten ze Het brilletje van Anne-Jo lezen -ik verbeeld mij niets-: willen jullie vragen aan Marc Heldens, die een leuk artikel schreef over twee vintage-pioniers, of hij nooit meer dit wanstaltige anglicisme wil gebruiken: "Bij verre waren zij de eerste vintage-dealers van Nederland." Mijn taalpuristische oog ging er hevig van tranen!

Van ossengalzeep geniet ik om meerdere redenen. De eerste reden is dat de verpakking zo mooi is. De kleuren, de typografie, alles klopt gewoon! En dat al sinds 1851!
De tweede reden is dat ik het een geruststellend product vind. 'Verwijdert vlekken met natuurlijke ossengal'. Niets: tot 75% schonere was, of: Vertrouw roze, vergeet vlekken (ook al ontsieren ze nog steeds uw lievelingstopje), maar stoere taal! Daar durf je als Hollandse huisvrouw je pas gekochte witte shirtje met sinaasappelfruithapvlekken met een gerust hart aan toe te vertrouwen.
Bovendien is het niet zo'n hip product dat zijn werkzaamheid moet bewijzen door duur te zijn (NU: 500 gram voor €7,99), maar kost een blokje van 90 gram, waar ik al een jaar of drie vet- en andere akelige vlekken mee verwijder, nog geen twee euro.

Een reeds lang vergane versie van dit boekje, hebben mijn broertje en zusje en ik als kind aan snippers gelezen. Toen ik dit exemplaar op Marktplaats zag, heb ik dan ook niet nagedacht, maar het gekocht.
Komende uit een familie van perfectionisten, hoor ik nog regelmatig van mijn vader: 'Bedenk goed wat er met de stoelpoten van Tielse Flipje gebeurde, hè!' (voor de leken onder u: om de stoelpoten op gelijke lengte te krijgen, werd er steeds een paar centimeter van de langste afgezaagd, tot de stoel geen poten meer had. En nu als de wiedeweerga zorgen dat u 't Grote Flipboek te pakken krijgt! )

Prints als deze. En ansichtkaarten. Waar ik dus dubbel zo blij van word: een blik met deze print waar mijn voorraad kaarten in past.

De boeken van Cissy van Marxveldt met de geweldige illustraties. Ik loop dan weer niet zo warm voor allerlei poppetjes uit bekende films of games, waar manlief wel blij van wordt. Van manlief zelf word ik wel blij, dus mag deze bobblehead per gratie een plankje delen met Marijke.

Deze week zag ik...

...Astrantia (Zeeuws knoopjes) bij de bloemenman

en iets later bij mezelf in een vaas staan.

...bloemen in de rotsplantjes die mijn schoonmama in een bakje had gezet voor op de tuintafel.

...de wonderbaarlijke herrijzenis van de krootjes die ik verpoot in plaats van uitgedund had.

...een stuk of vijf aardbeienplantjes opkomen tussen de tomatenplanten en de uien, terwijl ik maar drie aardbeienzaadjes in de grond had gestopt en dat ook nog eens een meter of vijf verderop. Daar staan ze al in bloei en nu hebben ze dus broertjes en zusjes gekregen.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

Weelde

Oregano

Margrieten

Campanula

Deze week zag ik...

  ... de schilder, die de buitenkant van ons huis redt, niet, want hij had een bacteriële oorontsteking. Dat wilde u natuurlijk eigenlijk niet weten. Ik ook niet per se, maar zielig is het wel.

...onszelf als pubers na een feestje op de bank slapen, omdat Jonathan de binnenkant van het huis is gaan redden en begon bij onze slaapkamer, die nu heerlijk naar verf ruikt. Hoera, mijn man is klusser!

...Theije een poging doen om het behang boven de box bruin te verven, door met een natgesabbeld kaakje op de muur te krijten.


Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

De eerstelingen van de oogst

De egel ontmoet de hoogmoedige haas

Zaterdag was het zover: de jaarlijkse kunst- en boekenmarkt vond weer plaats. Ik heb schatten van (kinder-) boekjes opgedolven tussen het stof van de streekromans vandaan.
Zo had tot mijn verbazing om 14:00 uur des middags nog niemand het grote boek van Richard Scarry gekocht voor het luttele bedrag van €1,75. Misschien lag het aan de vergeelde sticker op de voorkant die er niet meer geheel zonder inspanning af te halen viel, maar na wat gepoets met terpentine heb ik hem er toch van afgekregen.

De teksten in het Richard-Scarryboek zijn vast een doorn in het oog van de hedendaagse feministen, maar ik zag er een profetische erkenning van mijn inspanningen als thuisblijfmoeder in.

Het tinnen soldaatje had ik, wellicht tot mijn schande, nog nooit gelezen, maar de plaatjes zijn zo mooi dat ik dat zeker binnenkort op een rustig moment wil doen. Het is natuurlijk ook een geweldig boek om te zijner tijd uit voor te lezen!

Bij een ander kraampje kocht ik, voor de verdacht lage prijs van 1 euro, het Sprookjeskwartet en het Jan-Jans-en-de-kinderenkwartet. Ik heb zelfs nog even gecontroleerd of ze wel compleet waren, want dat leek mij onmogelijk gezien de lage prijs, maar jawel, alle kwartetten waren compleet.

Hieronder ziet u het kwartet van Roodkapje en het kwartet van De haas en de egel. Als u op de foto klikt, kunt u de archaïsche beschrijvingen lezen. De zwarte Piet is in dit geval de wolf.

De spelregels zijn duidelijk en met historische beleefdheid opgesteld. Zo wordt er uitgelegd dat het krijgen van een kwartet 'gebeurt door navraag naar de aan een kwartet ontbrekende kaarten. ' En: 'Indien de ,,ondervraagde" de gezochte kaart echter niet heeft, dan mag deze gaan vragen, tot dat de ondervraagde speler de verlangde kaart niet heeft.'

Ook het vermelden waard is in dezen dat, ten tijde van het uitbrengen van het Jan-Jans-en-de-kinderenkwartetspel, het kennelijk nog normaal gevonden werd om in het openbaar borstvoeding te geven.

Tegenwoordig wordt er beweerd dat het beeld van vrouwen in de media en met name het feit dat grote modehuizen hun couture alleen willen showen op het lijf van graatmagere anorexiameisjes in belangrijke mate bijdraagt aan een onrealistisch schoonheidsideaal bij kwetsbare pubermeisjes.
Ik meen in Jans een adept van dit schoonheidsideaal gevonden te hebben!

Jan, Jans en de kinderen waren jarenlang, tezamen met Kuifje, de stripfiguren die bij ons thuis in de lectuurmand slingerden. Volgens mijn vader konden de strips van Jan, Jans en de kinderen zelfs in de kerkbode en met die sanctionering werden er altijd stapels van ingeslagen voor we in de zomervakantie een paar weken weggingen.
De strips hebben een diepe indruk op mij en mijn broertje en zusje nagelaten. Zo wordt er nog altijd 'Iep, knars, iep, knars!' geroepen wanneer er iemand op een gammele fiets passeert en heeft in mijn huwelijk zelfs de uitdrukking 'k Ben fliefd, kwil soene!', zijn intrede gedaan.
Jan Kruis moest eens weten...

Deze week zag ik...

...een rood waarschuwingslampje:
zodra je op de markt moet janken omdat een klein meisje haar ijsje heeft laten vallen,
zodra je de telefoon wilt opnemen met: 'Wat nou weer?!',
zodra je overal bedden ziet, terwijl ze er niet zijn,
zodra je er tegenop ziet om je haar te kammen,
zodra je boos wordt op mensen die hun verjaardag willen vieren,
zodra je je man ervan beschuldigt dat hij te luidruchtig ademhaalt en dat zoonlief daarvan wakker is geworden,
zodra je denkt: 'als het nou niet bewolkt wordt, kan ik mijn zonnebril opzetten en dat scheelt weer tien minuten voor de spiegel',
zodra je denkt: 'als ik nou mijn mobiel gewoon in  de wc laat vallen, kan ik tenminste niet meer gebeld worden',
zodra je van maandag- op dinsdagnacht droomt dat het al weekend is,

moet je ingrijpen. Drastisch! Dan moet je al je nagels een vrolijk kleurtje geven en schoenen kopen.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

Verrassing bij de post

'Voor je vriendschap en om van te genieten. Van Roos'

Deze week zag ik...

...dat de foto die ik voor deze blogpost gemaakt had, van de camera is verwijderd. Manlief heet vandaag Haas...

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

We gaan op dezelfde voet door!

Ik geef je een roosje...

Ik leerde Roos kennen toen we beiden 18 waren. We maakten Leiden onveilig op een fiets zonder remmen en later ook de rest van het land. We liepen stukken Pieterpad tot we niet meer konden, trokken baantjes, waren getuigen op elkaars bruiloft, tegelijk zwanger (ik van de eerste, zij van de tweede), hielpen elkaar met verhuizen en kiezen en huilen en taarten bakken. Zij leerde mij sokken stoppen en ik haar wat ingweoonse talen zijn.
Gisteren ging ik haar verjaardag vieren en daar hoort natuurlijk een cadeautje bij, dat wel een beetje moet smoelen.

Van Grietjekarwietje leerde ik een roos te haken. Haar patroon was heel duidelijk en de roos in een paar uurtjes af (met ondertussen af en toe een kind aan de borst en een aflevering van Flikken). 
Roos' zoonlief determineerde het ook direct als zijnde een bloem, want hij plantte hem fluks in een bakje met begonia's dat Roos van haar schoonmama had gekregen...

Deze week zag ik...

... in het blad Liter (nummer 61) een prachtig gedicht van Joy Ladin, vertaald door Menno van der Beek. Ik werd geraakt door de prachtige tekst, die haakte aan een gevoel van ontevredenheid in mijn hart.

... a weaned child at her mothers breast

Psalm 131

[III - 1]

Ik weet, zeg ik, weinig over tevredenheid,
Maar u schudt uw hoofd en legt
Uw vinger op mijn lippen. U smaakt

Naar sinaasappels en regen
En naar voedzame vloeistoffen, warme melk,
En hete tranen,

En om mij de betrekkelijkheid van tevredenheid te laten zien -
Gisteren ging het over geluk -
Verkruimelt u onder mijn vingers.

Tot sterren zonder hemel,
Zonder enige duisternis
Om in te stralen

Behalve de mijne.



Uit: Psalms, Eugene, Oregon, USA 2010



Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

Hij doet het weer!

Al in haar oude pandjesjas...

Wat deze berg vodden moet voorstellen, vraagt u zich af?
Wel, het was ooit, in meer samenhangende toestand, mijn innig geliefde winterjas. Gekocht bij H&M in Charleroi, meen ik, toen manlief en ik op huwelijksreis waren in België.
Op een druilerige dag besloten wij naar Charleroi te gaan en aldaar liep ik tegen een schattig jasje aan, dat, o wonder, nog paste ook! (U moet weten dat ik een groot deel van het assortiment dat H&M voert, leuk vind, maar er niets van pas, aangezien er volgens mijn sterke vermoedens graatmagere tienermeisjes als paspop gebruikt worden en ik bedeeld ben met wat rondingen hier en daar.)

Oktober 2008, met Het Jasje

Afgelopen winter begon Het Jasje tekenen van ouderdom en verregaande uitputting te vertonen. Zo was de voering plotseling van buitenaf zichtbaar bij mijn elleboog. Ik ging, met pijn en schuldgevoel in mijn hart, op zoek naar een waardige vervanger, maar ontdekte al snel dat er, in het geval van winterjassen die niet duurder zijn dan 50 euro, slechts jassen te koop zijn in zwart, grijs of bruin. Laten dat nou net de kleuren zijn die ook mij er oud en uitgeput laten uitzien en laat ik nou niet van plan zijn om meer dan 50 euro uit te geven aan een jas. Noem het eigenwijs of zuunig, maar ik heb Zeeuws bloed en zo is het nu eenmaal.
Bovendien was ik zo verwend met Het Jasje, dat ik nu per se wederom een jasje wenste met een opstaande kraag en een blinde sluiting. Dergelijke Jasjes worden helaas niet meer verkocht.
Daarom heb ik het euvele plan opgevat om de jas uit elkaar te halen en als patroon voor een nieuw exemplaar te gebruiken.
De plaatselijk stoffenwinkel is onlangs, tot groot verdriet van iedere dorpsgenoot die van stoffen, kleuren en fournituren houdt, opgehouden te bestaan. Voor de stoffenman echter de deuren definitief dicht deed, hield hij opheffingsuitverkoop.

Daar tikte ik voor een spotprijs (3 meter voor 5 euro) deze fijne stof op de kop: hetzelfde materiaal, maar een ander kleurtje. Typisch zo'n kleur waar ik grote behoefte aan heb als het koud en grijs is en iedereen naar de stoep kijkt. Stoffenman had er ook nog leuke voeringstof bij, dus ik was in mijn nopjes.

Nu ben ik een perfectionistische, slome naaister en daarom leek het mij zaak om op tijd (dus nu) te beginnen, omdat Het Jasje anders volgend jaar zomer misschien een keer af is.
Vorige week sloot ik de eerste fase van dit project af: het uit elkaar halen van Het Jasje. Op mijn lijst van fijne dingen prijkt vanaf vorige week iets nieuws: het geluid van voeringstof die je uit elkaar scheurt.
Over de volgende fases van project 'Het Jasje' wellicht later meer.