Na nummer 78 komt nummer 86

De afgelopen week heb ik gecollecteerd voor KWF Kankerbestrijding. Mijn motieven waren niet zuiver altruïstisch (ik vond het een mooie gelegenheid om iedere dag een half uur buiten te lopen en en passant Theije de nazomer te laten opsnuiven), maar daar merken ze bij het Koningin Wilhelmina Fonds toch niets van.
Aangezien ik in onze eigen straat mocht collecteren (ik besef dat uw bewondering voor mijn goede daden in rap tempo afneemt: ze hoefde er niet eens ver voor te lopen!), leverde het mij niet alleen een aanleiding voor een dagelijkse wandeling op, maar ook een aantal nieuwe inzichten over 'onze buurt', die ik graag met u deel. Tenslotte ben ik de beroerdste niet, hè.

1. Rond een uur of half zes 's middags (een tijdstip waarop ik verwachtte dat veel mensen in deze kinderrijke buurt gezellig aan de huiselijke dis zouden zitten) zijn er maar weinig mensen thuis.
2. Na nummer 78 komt nummer 86.
3. In onze straat wonen lesbiënnes. (Even ter verduidelijking: ik bedoel met deze opmerking niet meer uit te drukken dan dat dat een nieuw gegeven voor mij is, aangezien ik in de bible belt, in een conservatief, orthodox-christelijk dorp en in een zeer christelijke straat woon. Dat is volgens mij cultureel-antropologisch gezien geen voor de hand liggende woonomgeving als je lesbisch bent.)
4. Een trekbel is leuker dan een gewone bel. De uitzondering op deze regel is een situatie waarbij de trekbel aan de in de muur verzonken deurpost is bevestigd, waardoor je de keuze hebt om niet aan te bellen en KWF Kankerbestrijding een mogelijk belangwekkende donatie door de neus te boren of om wel aan te bellen en daarbij de knokkels van je hand te ontvellen. Vreest niet: voor die laatste optie is gekozen.

5. In onze straat bevinden zich vrij veel huizen die niet de indruk wekken dat ze bewoond worden door rijke mensen, die desondanks een sticker op de deur hebben met de mededeling dat het huis electronisch beveiligd is en in contact staat met een alarmcentrale. Aangezien ik denk dat de gemiddelde dief niet anders in elkaar zit dan ik (behalve misschien wat betreft een calvinistische gewetensontwikkeling), vermoed ik dat dergelijke waarschuwingen kleptomanische neigingen aanwakkeren. Ik adviseer dan ook alle mensen, die leuke spullen hebben die edoch geen miljoenen waard zijn, dergelijke stickers van hun deur te verwijderen. Misschien kan ik mij ook in laten huren als preventiemedewerker bij een inboedelverzekeraar.
6. Sommige mensen praten tegen je alsof je zelf aan kanker lijdt. Ze zeggen dan: 'Nou, vooruit, de kankerbestrijding vind ik wat anders, maar normaal geef ik niet aan collectes. Maar voor de kankerbestrijding...' Waarna ze met een meewarige blik in de ogen op zoek gaan naar geld.
7. Als goede moeder sprong ik tussen mijn weerloze baby en een kalf van een hond, maar na een paar seconden was mijn dapperheid verdwenen als sneeuw voor de zon en nam de diep gewortelde angst voor alles dat blaffen en dus bijten kan, het over van mijn vrouwmoedigheid, waarna mijn kleine zoon het ondier onverschrokken in de ogen keek en het beest, kennelijk onder de indruk van dergelijke stoutmoedigheid, de kop liet hangen en naar binnen ging.

8. Er zijn kleine meisjes van een jaar of acht, die hun moeder gaan halen en dan met hun moeder terugkomen aan de deur en zeggen: 'Sorry dat ik u even heb laten wachten.' Er worden dus toch nog kindertjes tot zeer beleefde burgers opgevoed.
9. Als het hard gaat regenen, maakt het niet uit hoe dicht je bij huis bent. Je wordt toch wel drijfnat.
10. Er zijn vrij veel oudere mensen met een klein raampje in de voordeur, die uitsluitend door dat raampje tegen je praten en geld naar buiten steken, zonder de deur open te doen.

Zo, dan weet u dat ook weer.

Portret

"Als je denkt: 'Dat is knap', dan is het een kunstje. Als je denkt: 'Dat kan ik ook', dan is het kunst. Het moet er makkelijk uitzien. Als het goed is, heb je niet door hoe knap het gemaakt is."
Deze waarheid van Erwin Olaf, die gisteravond de Zomergast was, zette de toon voor de rest van het gesprek en de avond. Dat deze regel niet alleen geldt voor beeldende kunst, maar ook voor het presenteren van een programma als Zomergasten, is de afgelopen zes weken meermaals bewezen. Met Jelle Brandt Corstius aan het eind van zijn Zomergastenlatijn, was het deze keer wél de gast die de avond redde.

Erwin Olaf

Zowel de foto's die deze gast maakt als de wijze waarop hij formuleert getuigen van zorgvuldigheid en gevoel voor esthetiek. Dat maakte dat de kijker zich verwend voelde, getrakteerd haast, en dat was een welkome afwisseling na voorgaande afleveringen, waarin gasten er vooral op uit leken te zijn om eens te laten zien dat ze ook maar gewone mensen zijn die puisten uitknijpen. Van dat soort mensen zien we er dagelijks meer dan genoeg voorbijkomen en daarom willen we bij Zomergasten kijken naar mensen die letterlijk uitzonderlijk zijn.
Zo is Erwin Olaf een meester in het vangen van schoonheid en het laten spreken van stille afdrukken.

Hope, nr.5, Erwin Olaf

Grief, Erwin Olaf

Ook in de filmfragmenten die Erwin Olaf uitgekozen had, speelde vakmanschap een grote rol. Zo kwam één van mijn favoriete documentaires kwam zelfs aan bod: Signé Chanel, met daarin vakvrouw pur sang Madame Pouzieux, de vrouw die met haar kromme vingers biezen maakt, die ervoor zorgen dat de waarde van een Chanel-pak verdubbelt. Op de vraag van de documentairemaker hoe haar vingers zo krom waren geworden, was haar eenvoudige antwoord: "Les ans, mon cher, les ans."
De verontwaardiging en ontroering die zich aan het einde van de uitzending van Erwin Olaf meester maakten, waren aanstekelijk. De pijn van een kwetsbare man werd voelbaar, toen hij zei: "Als ze zeggen: 'Homo's zijn honden en varkens en die mag je vertrappen'... Dat ben ik dus."
Zichtbaar geraakt liet hij daarop een betoog voor liefde en eenheid volgen dat het prima zou doen op een vergadering van de Verenigde Naties.
Gisteravond zagen we een mens bewegen tussen hoogte en diepte, tussen geweld en liefde, tussen schoonheid en verval. Erwin Olaf heeft daarmee een nieuw zelf-portret aan zijn oeuvre toegevoegd.

Sprookjes

Op het gevaar af uit de toon te vallen: ik vond het saai gisteravond. Velen zijn van mening dat het hele seizoen Zomergasten een zinkend schip was, ware het niet dat Paul Verhoeven in hoogsteigen persoon het concept redde en de aflevering waarin hij te gast was, draaiend hield. Bij dat laatste kan ik me nog iets voorstellen -zonder enige twijfel nam Verhoeven de regie in eigen hand-, maar ik vond de man nou niet zo interessant, dat ik het redden van het programma op zijn conto zou willen schrijven.

Paul Verhoeven

Hierbij mag, eerlijkheidshalve, niet onvermeld blijven, dat films niet helemaal 'mijn ding zijn'. Van tijd tot tijd vind ik het wel leuk om een goede film te kijken, maar meestal beleef ik aan andere dingen veel meer plezier. Bovendien: als er zoiets bestaat als Oostindische dementie, lijd ik daar zeker aan als het om films gaat: een dag later weet ik soms nog te vertellen waar de film globaal over ging, maar een week later weet ik me al niet meer te herinneren dat ik de film ooit gezien heb. Het zal dus niet helemaal aan Paul Verhoeven hebben gelegen dat het me niet kon boeien, maar wel voor een deel.
Monomanie vind ik toch al gauw saai worden, of het nu gaat om politici, kunstenaars of supermarktmanagers: zodra ze alleen nog maar kunnen praten over datgene waar ze dagelijks mee bezig zijn, haak ik af. Toegegeven: Verhoeven maakte een uitstapje naar het christendom en naar de filosifie, maar ook die uitstapjes waren een functie van zijn regisseurschap.
Vragen als: 'Of is het zo dat ons denken niets anders is dan een boeddhistische droom?' bleven op een abstract niveau steken, dat riekt naar interessant-doenerij, en dat het op dat niveau bleef steken, lag niet alleen aan de interviewer. Jelle Brandt Corstius werd weliswaar zo'n beetje uit zijn eigen script geschrapt, maar ik vond dat script er vervolgens niet veel boeiender op worden.
Ook de stellige toon waarop Verhoeven beweerde dat alles wat er over Jezus geschreven is of geloofd wordt, een sprookje is, vond ik te pretentieus. Dat je ergens je vraagtekens bij plaatst of je twijfels of ongeloof over uitspreekt, is ieders goed recht, maar om net te doen alsof het volstrekt buiten kijf staat dat wat jij beweert de waarheid is en dat het welhaast ondenkbaar is dat er wezens zijn, die dit universum met je delen en die toch niet zo overtuigd zijn van jouw waarheid als jijzelf, is op zijn minst aanmatigend te noemen.
Wat ik wel sympathiek vond, is dat Verhoeven mij weer eens Father and Daughter van Michael Dudok de Wit liet zien. Pure, zwart-bruin-witte schoonheid, die bij mij een bitterzoet gevoel van heimwee oproept. Als je niet gelooft in het sprookje van Verhoeven, dan krijgt deze sprookjesachtig mooie film, toch wel een meta-fysische lading. Ik ben Verhoeven dan ook dankbaar, dat hij mij er weer eens aan herinnerde, dat sommige sprookjes niet te mooi zijn om waar te zijn.

Father and Daughter, Michael Dudok de Wit

En af en toe een paardenhoofdje

Was er vorige week nog sprake van een vonk tussen Jelle en Paulien, deze week knetterde het af en toe vervaarlijk in de Zomergastenstudio.
Jelle had Annet Malherbe uitgenodigd en dat had hij, achteraf gezien, misschien beter niet kunnen doen. Niemand zal het Jelle euvel duiden, want niemand, ook Jelle niet, had kunnen vermoeden welke akelige dingen Annet fascineren en hoe onaardig ze kan overkomen. Elk mens heeft overigens recht op wat van die akelige fascinaties, maar het begint onbehaaglijk te worden als je die van een ander voorgeschoteld krijgt.
Ik vind Annet een mooie vrouw en ik hoopte op een inspirerend gesprek.

Annet Malherbe

Mijn teleurstelling echter was groot, want wat ik te zien kreeg, was een close-up van een monsterlijk grote puist die uitgeknepen werd, een smakeloze orgie, een geblondeerde Jeroen van Koningsbrugge die tot in het oneindige struikelt over het meest veelzijdige stukje vlees, en Annet die op triomfantelijke toon vertelde het grappig te vinden om kippen met een broodmes de kop af te zagen. Mijn oma zou zeggen: "Zoiets doet een dame niet. Dat geeft geen pas."
De groteske platheid ging, van de zijde van Annet, vergezeld van een nauw verholen neerbuigendheid. Met antwoorden als: "Ja, zo is het leven, Jelle", diskwalificeerde Annet haar interviewer als volwassen gesprekspartner. Bovendien suggereerde Annet dat Jelle uit zijn duim had gezogen dat Annet de ruzies die ze af en toe met haar zoons maakt, Vesuvius en Hiroshima noemt. Dat vind ik niet netjes. Zo.
Gelukkig revancheerde Jelle zich: "Nou ja, je doet heel verbaasd, maar dat heb je echt gezegd." En genadig daar achteraan: "Maar ik zal je steunen: het gebeurt bij mij ook wel eens." Met dit ene zinnetje spreidde Jelle een hoffelijkheid ten toon die in schril contrast stond tot het onelegante gedrag van Annet.
Wat het gesprek leuk maakte, waren Jelles droogkomische constateringen, zoals bij het fragment van Crin Blanc, waarin een jongetje op een paard zijn dood tegemoet galoppeert de zee in.

Crin Blanc

Ontroerd vatte Annet samen: "...je ziet de einder", waarop Jelle vervolgde: "... en af en toe een paardenhoofdje".
Ook Annets gekoketteer met haar obsessie ("Nee, Jelle: fascinatie!") voor puisten, abcessen en cystes mocht gelukkig op een reactie van Jelle rekenen. Annet verbeterde Jelle: "Dat is geen cyste maar een abces", als gaf ze een college geneeskunde, waarop Jelle, op gemaakt verontschuldigende toon zei: "O, een abces. Neem me niet kwalijk."
Uiteraard waren er ook leuke vondsten, maar die werden overheerst door zinloos visueel geweld. Ik heb het beeld, dat ik in mijn hoofd van Annet Malherbe had gemaakt, moeten bijstellen. De Annet van zondagavond had ik nog nooit gezien. Ik kan me niet aan indruk onttrekken dat Jelle zich ook even afvroeg met wie hij in vredesnaam een drie uur durend gesprek aan het voeren was, toen hij, na het aankondigen van de film La Grande Bouffe zei: "Het is de keuzefilm van Annet. Malherbe." Deze laatste, ontredderde toevoeging deed eindelijk recht aan mijn verbijstering.

Overigens blijf ik van mening dat Youtube-filmpjes een programma als Zomergasten onwaardig zijn en de betiteling filmfragment niet verdienen.

Jelle en Paulien

Als fan van David Sedaris, had Paulien alvast iets gemeen met Aaf Brandt Corstius. Tenslotte is Aaf (één van) Davids trouwste pleitbezorger(s) in Nederland. En als je eenmaal een liefhebberij deelt met de zus van Jelle, is de weg naar het hart van Jelle, zo schat ik in, geplaveid.
Gisteravond was Paulien dan ook Jelles Zomergast. Paulien had niet veel diepzinnige dingen te vertellen en de reden dat ik na een uur nog geboeid zat te kijken, was dan ook niet dat mijn intellectuele honger gestild werd. De werkelijke reden was, dat Jelle Paulien voor het oog van tout Zomergasten-kijkend Nederland verlegen, subtiel en o zo romantisch het hof maakte. Het deerde hem kennelijk in het geheel niet dat ik daar schaamteloos getuige van was en dat ik nog net niet kwijlend 'ach' en 'kijk nou hoe schattig' riep. Paulien deed ook geen moeite om aan Jelles paringsdans te ontkomen; ze leek die zelfs aan te moedigen en zich de waarheid van 'it takes to to tango' te realiseren. Zo beantwoordde ze niet alleen Jelles vraag of ze wel eens in haar eentje lacht, ze vroeg hem op haar beurt, schuin onder haar wimpers vandaan lonkend: 'Jij ook?'

Paulien Cornelisse

Ik zag het direct voor me: Paulien die vanuit het echtelijke bad hardop lacht om een anekdote van David Sedaris en Jelle die van achter het aanrecht naar boven roept, waar ze om moet lachen. Als Paulien zegt dat hij dan echt even boven moet komen, zodat ze een stukje voor kan lezen, gaat Jelle met zijn keukenschort nog voor zijn heel kleine, verwaarloosbare dertigersbuikje, gezellig op de rand van het bad zitten en luistert hij aandachtig naar Pauliens voordracht.

Jelle Brandt Corstius

Als ze 'einde' heeft gezegd, zoals zij dat alleen zeggen kan, zal hij zachtjes grinniken, haar op haar vochtige haar zoenen en zeggen: 'Over een half uur is het eten klaar, schat', waarna Paulien hem 'suucces' zal wensen en Jelle zal zeggen dat je 'succes' moet zeggen, maar dat hij het haar niet kwalijk neemt dat ze het verkeerd uitspreekt.
Tot zover mijn fantasie. Het hoogtepunt van de avond was voor mij het moment waarop Jelle, midden in een nietszeggende, maar intieme conversatie met Paulien, met een iets lagere stem dan normaal gesproken, zei: 'Kom eens even hier.' Paulien keek Jelle een seconde verbaasd aan en boog haar hoofd naar Jelle toe.
Net toen ik dacht dat Jelle en Paulien mij ook nog de aanblik van hun eerste zoen zouden gunnen, vroeg Paulien: 'Zit de vlieg daar?' Ze wees met haar ogen naar het haar op haar voorhoofd. Jelle had de vlieg inmiddels van Pauliens hoofd verjaagd en zei vertederd: 'Ja, de vlieg zat op je. Zo.'
De vlieg keerde, tot mijn grote spijt, niet één keer meer naar Pauliens hoofd terug. Zo gebeurde het, dat ik tot het eind van de aftiteling met open mond naar de televisie zat te kijken in de hoop dat Jelle en Paulien, die ik al jaren lijk te kennen, nadat de spots gedimd waren en ze geen geluid meer hadden, zouden vergeten dat ze nog steeds in beeld waren en elkaar eindelijk zouden zoenen.

Neamfrodel

'Wat gaat U doen?', vroeg Neamfrodel.
'Muggen gazen!' antwoordde Alsatubel, wat hem nogal een somber antwoord leek.
'Wat is dat?' vroeg Neamfrodel.
'Daar ben je nog te jong voor,' zei Alsatubel, 'en bovendien zou het jouw slag niet afgaan. Ik kom zo wel bij jullie... hoop ik...'
'Mag ik U niet helpen?' had Neamfrodel toen gevraagd, maar toen was Alsatubel kwaad geworden en hij zeide dat Neamfrodel wat hem betreft tussen de ventilator mocht geraken. Dit vond Neamfrodel een belediging van zijn oprechte leergierigheid en toen Alsatubel bovendien nog liet volgen, dat Neamfrodel in het algemeen beter zou doen wat meer op zijn eigen gedrag te letten, was de laatste eveneens kwaad geworden en had hij, heel plotseling en zonder er eigenlijk bij te denken gezegd: 'U is vertoeld, namelijk vetjens!'

Cunegonde

Archibald, heet hij, dacht Cunegonde, en ik begin er niets mee, om het maar eenvoudig te houden, want een dergelijke vis heb ik nog nooit gezien. Er was nog een andere gedachte waar Cunegonde niet meer van af kwam en die gedachte was: Dit is opwinding.

Pfff...!

Je zult deze week maar uitgerekend zijn. Weëen krijgen, moeten puffen, moeten persen in deze hitte!
En als je deze week wel uitgerekend bent, maar nog niet gaat bevallen, dan heb je in elk geval een dikke buik, waarschijnlijk dikke voeten, het warm en misschien wel moeite met slapen. Ook dat valt niet mee.
Om E., die nu veertig weken zwanger is, een hart onder de riem te steken en om mijn viltstiften weer eens fijn te kunnen gebruiken, maakte ik gisteren deze kaart.

(In het echt is E. mooier!)
Bij gebrek aan witte kaarten heb ik het op de achterkant van een kartonnen doosje zoogcompressen getekend...

Beloofd is beloofd

Dus bij dezen:

Ze genieten er allebei van!

Zachry

"Ik heb meer as veertig lange jare tege mezelf geschreewd, ja, tege de Zachry van nege, O, luister! Soms ben je zwak tege de wereld! Soms kun je niks doen! Da's jou schuld nie, da's de schuld van die kaduke wereld, meer nie! Maar hoe hard da'k ook roepte, Zachry de jongen, hij hoorde me nie en zal dat ook nooit doen."

Sonmi-451

"Tijd zorgt ervoor dat geschiedenis niet op één en hetzelfde moment gebeurt; tijd is de snelheid waarmee het verleden verdwijnt."

Ik associeer boekjes die ergens bij zitten met mensen die goed voor hun spullen zorgen

Dit was het weekend van 'we scoren gratis of voor bijna niets leuke dingen'.
Wij zijn thans in het bezit van een nauwelijks gebruikte BabyBjörn-draagzak, waarin Theije, comfortabel op papa's buik hangend, vervoerd kan worden, zonder dat wij andere mensen met de kinderwagen over hun likdoorns rijden. We hadden de draagzak bij Prenatal gezien, maar daar moest hij € 139,- kosten, wat wij nogal veel vonden. Op nooit genoeg volprezen Marktplaats vond ik hetzelfde exemplaar, met het boekje er nog bij (geen idee wat je daaraan hebt, maar ik associeer boekjes die ergens bij zitten met mensen die goed voor hun spullen zorgen) voor het vriendelijkere bedrag van € 20,-.
Bijkomend voordeel: Theije vindt het oergezellig om erin te zitten en valt, op de kadans van onze wandeling en Jonathans hartslag, heerlijk in slaap. Foto hiervan volgt nog, aangezien we die nog niet gemaakt hebben en we Theije, die nu in zijn bedje ligt, niet op elk willekeurig moment dat wij een foto van hem willen maken, het slachtoffer willen laten worden van onze vastleggen-voor-het-nageslacht-manie.
Verder heb ik voor zeven euro mijn prentenboekenhonger wat kunnen stillen. Ik kocht Het vergeten Pietje voor 2 euro en Nippertje voor 5 euro. Ze zijn tweedehands, maar zien er nog prima uit.

En dan de verovering waar ik nog het meest vrolijk van word: het inpakpapier van Albert Hein. Helemaal gratis, maar o, zo mooi! Ik was zaterdag bij de grootgrutter toen mijn oog erop viel en ik moest het hebben. Ik was alleen bang dat ik in mijn kraag gegrepen zou worden als ik zomaar een meter zou meenemen, dus ik heb net gedaan of ik een sixpack anderhalve-liter-flessen Spa rood wilde inpakken en toen durfde ik wel een enorm stuk af te scheuren en op te rollen. Ik heb het veilig door de regen geloodst en ik weet al welk vriendinnetje ik blij kan maken met een boek dat in dit papier is ingepakt. Het is zo prachtig!

Misschien scheur ik nog wel een keer een eind af om het in te lijsten en in de keuken te hangen.

Nu ga ik een big ontleden

Voor wie mijn oma een verbazingwekkend exemplaar vond: mijn moeder is onmiskenbaar haar dochter.
Ik belde haar vanmiddag even op en ze zei dat ze net op het punt stond om weg te gaan. 'Oké', zei ik, 'dan bel ik later wel terug.'
'Gaat alles wel goed bij jullie?', vroeg ze nog, als een echte moeder. Als ik 'nee' had geantwoord, had ze waarschijnlijk haar jas weer uitgetrokken, maar ik zei 'ja', dus was haar antwoord: 'Dan kletsen we later wel verder. Nu ga ik een big ontleden.'
Kennelijk vroeg de stilte die ik, onbedoeld, op deze mededeling liet volgen om verduidelijking, want mijn moeder ging verder: 'Met de boswachter. Een everzwijntje. Doei!'

Nieuw brilletje

Ik heb een nieuw brilletje. Mijn achtste bril sinds ik vier jaar oud was.

Nieuw brilletje

O ja, ik heb ook nieuw haar.

Voor en na mijn bezoek aan de kapper

Ik wil niet weten wat je ervan vindt, tenzij je het leuk vindt. Ik heb namelijk al gehoord dat het zonde van mijn lange haar is en dat het een refo-kapsel is (hetgeen niet bedoeld was als compliment), dus nu graag alleen nog positieve reacties. En als je het niet leuk vindt, zeg dan maar niks.

En ik ben een slagersdochter

Ze was er aan toe, mijn oma. Volgens de dokter werd het tijd dat ze vanwege staar aan haar ogen geopereerd werd, maar had dat weinig zin als haar oogleden niet eerst gelift zouden worden.
En zo kwam het dat mijn oma -ze is 77- naar het ziekenhuis toog voor een ooglidcorrectie. Ze bezwoer een ieder deze cosmetische ingreep nooit te hebben laten plaatsvinden als het niet echt nodig was geweest, want ijdel is ze, naar eigen zeggen, niet. Naar mijn zeggen is ze dat wel, en terecht.
Ze naait de mooiste kleding, zoekt daarvoor de chicste stoffen uit en als ze, zoals twee jaar geleden, onverhoopt met haar mountainbike op een Belgisch kruispunt over de kop vliegt en in het ziekenhuis belandt, weigert ze in het ziekenhuis haar hoofd op het kussen neer te leggen tot de dokter er is, want anders 'denkt hij misschien dat ik mijn haar niet verzorg'.
Maar goed, de ooglidcorrectie had een medische reden: mijn oma had ontdekt dat het 'in huis een stuk lichter' was, als ze haar bovenste oogleden een halve centimeter optilde. Dan wordt het wel tijd voor wat chirurgisch vakwerk.

Oma met Theije, haar eerste achterkleinkind

Mijn moeder was de dag voor de operatie naar mijn oma gegaan en zou tot een dag na de operatie bij haar blijven, om de nodige morele en fysieke ondersteuning te bieden. Samen zaten zij in de wachtkamer van het ziekenhuis, toen mijn oma door een verpleegkundige werd geroepen en meegenomen werd naar de operatiekamer. Mijn moeder had gezegd dat ze zo lang mogelijk bij mijn oma zou blijven en hoopte heimelijk dat 'zo lang mogelijk' betekende 'tot naast de operatietafel'. Dit enerzijds om mijn oma het gevoel te geven dat ze niet alleen was en anderzijds uit een vreemdsoortige interesse in operaties, bloed en medische kunstgrepen.
Hoewel ze dus licht teleurgesteld was, toen de zuster tegen mijn oma zei dat mijn moeder niet mee mocht de operatiekamer in, zag ze de redelijkheid van die weigering ook wel in en besloot ze om, in afwachting van de terugkeer van mijn oma, de tijd in de wachtkamer te doden met een boterham. Tot haar grote verbazing kwam de zuster vijf minuten later terug, met de mededeling dat mijn oma haar verzoek nogmaals had ingediend, ditmaal bij de chirurg, en dat die daarin had toegestemd. Wel had hij eerst aan mijn oma gevraagd of ze verwachtte dat mijn moeder de ingreep zou kunnen aanzien zonder van haar stokje te gaan, want hij had tijd noch zin om zich daarmee bezig te houden. 'Ja hoor, dokter', zei ze, 'dat kan ze prima naar kijken zonder dat ze flauwvalt. Ze doet niet anders'. (U dient te weten dat mijn ouders niet in het bezit van een televisie zijn.)
Om te benadrukken dat mijn moeder uit een koen en stoutmoedig geslacht stamt, voegde ze daar nog aan toe: 'En ik ben een slagersdochter', hetgeen de waarheid is, maar in de operatiekamer toch een wat merkwaardige bijklank kreeg.
Aldus geschiedde het, dat mijn moeder getuige was van de ooglidcorrectie van mijn oma, en van haar verbazing toen ze met haar ogenleden gesloten (er was inmiddels een dun reepje huid uitgesneden) het licht zag: 'Dokter, kijk ik er nou doorheen? Ik zie de lamp!'
'Nee hoor', zei de dokter geruststellend, 'ik tilde uw ooglid even op'. Tegelijkertijd keek hij met rollende ogen mijn moeder aan, alsof hij wilde zeggen: 'Wie onder deze omstandigheden nog zo helder is, zal menigeen in scherpzinnigheid overtreffen, ongeacht hoe de ogen functioneren.'

Eendenborst en slangenleer

Vanochtend bij de post:

Donald Duck (jaargang 2008)

Jonathan is blij. Theije gaat hier later vast ook blij mee zijn.
En ik ben blij. Vrijdag trouwen E-J en D. en daar kan ik nu hooggehakt heen.

Wat is Marktplaats toch een uitvinding!

Mevrouw heeft rust nodig

Theije en ik waren in de bibliotheek. Theije had genoegzaam duidelijk gemaakt dat het etenstijd was en dus had ik hem, in een rustig hoekje van de bieb, even laten drinken terwijl ik zelf verder las in mijn boek.
Na een tijdje was hij duidelijk verzadigd, stopte met drinken en boerde en spuugde er lustig op los. (Gelukkig zijn mijn reflexen inmiddels getraind op het tijdig uitspreiden van doekjes.) Ik legde Theije weer terug in de kinderwagen en vervolgde mijn strooptocht door de bieb.
Theije maakte een weldoorvoede en voldane indruk, maar kennelijk was er toch iets dat hem niet lekker zat, want af en toe slaakte hij een klaaglijke kreet en dreigde hij te gaan huilen.Aangezien hij geen honger kon hebben en niet ziek was, bleven 'slaap' en 'vieze broek' over als mogelijke redenen voor zijn ongenoegen. Ik heb niet de illusie dat ik Theije kan laten slapen als hij dat zelf niet wil en ik verwachtte binnen een half uur thuis te zijn, dus leek het mij handiger om thuis een luiercontrole uit te voeren. Conclusie: zoonlief moest even geduld hebben en desnoods even huilen.
Een deftige mevrouw die ook in de bieb haar lectuur bij elkaar aan het scharrelen was, liep langs en zei: 'Die heeft honger'. Dat riep bij mij direct de vraag op waarom zij mijn kind zo goed dacht te kennen, maar ik antwoordde, zoals mij dat geleerd is, beleefd: 'Nee hoor, hij heeft zojuist gedronken, dus honger heeft hij niet'.
Kennelijk kon de mevrouw er niet mee leven dat er op deze wereld ook wel eens gehuild wordt zonder duidelijk aanwijsbare reden, want zij vervolgde haar zoektocht naar een verklaring. 'Heeft hij wel genoeg gehad, dan?', vroeg ze.
'Ja mevrouw, meer dan genoeg. Hij heeft zelfs gespuugd', zei ik, alsof ik moest bewijzen dat ik mijn kind niet laat verhongeren.
Toen bleek echter dat het haar niet zozeer om Theijes welzijn als wel om rust aan haar hoofd te doen was. 'Dan wil hij graag naar buiten', zei ze.

Zus van een vriend

We waren op kraambezoek bij vrienden. Theije was niet in zijn sas en huilde al enige tijd. De zus van de vriend had al een paar keer voorgesteld dat zij Theije even vast zou houden, op een toon die suggereerde dat Theije daardoor beslist zou stoppen met huilen.
Om van het gezeur af te zijn legde ik tenslotte Theije in haar armen.  Als kersverse moeder controleerde ik even of zoonlief het wel naar zijn zin had en aaide ik zijn beentje, zodat zijn onderbewustzijn zou noteren dat zijn moeder hem niet zomaar weggegeven had, maar nog in de buurt was.
De zus van de vriend merkte, op hoge koedie-koedie-toon, tegen Theije op: 'Jouw mama vindt het niet leuk hè, dat je bij mij zit. Dat kan ik wel merken.'

Komkommer

Ik deed de koelkast open en zag dit:
 

Koelkast

Ik wilde de deur alweer dichtdoen, toen mijn blik getrokken werd door het vierkante, glazen bakje op de een-na-bovenste plank.

Laatste plakje

Wat zou manlief hebben gedacht toen hij dit plakje in het bakje deed en het in de koelkast zette? Ik houd het er maar op dat hij een fascinerend brein heeft...

Terrasje

Het was warm en droog. Daarom moest er gewandeld worden. Theije ging ook mee, want in zonlicht zitten vitamientjes en bovendien kan hij nog niet zeggen dat hij geen zin heeft om te wandelen, dus tot hij dat wel kan zeggen, wordt hij gewoon meegenomen. (En daarna misschien ook nog wel)

Bij het Spui aangekomen, had ik dorst. Gelukkig had ik erom gedacht een flesje te vullen met koud water en dat mee te nemen. Bovendien was er een bankje langs het water waar nog niemand was gaan zitten. Na meermalen grondig gecontroleerd te hebben of de rem van de kinderwagen wel op de wielen stond en of de kinderwagen met Theije erin niet per ongeluk het ruime sop zou kunnen kiezen, klokte ik wat koud water naar binnen.

Gelukkig werkt de rem van de kinderwagen naar behoren

 Prompt gaf Theije te kennen ook dorst te hebben. Gelukkig had hij mama bij zich!

Theije pikt voor het eerst een terrasje. Hij bestelde melk.

... ook niet als het racistische honden zijn

Nog zonder dat ik het bijbehorende bericht had gelezen, kreeg ik totaal ongepast, maar onbedwingbaar de hiklach van de volgende krantenkop: Racistische hond oog uitgestoken.
Heus waar, hij bestaat echt: Racistische hond oog uitgestoken
Nu ben ik geen voorstander van het uitsteken van hondenogen (ook niet als het racistische honden zijn), maar het lezen van deze krantenkop bezorgt mij lachkriebels zoals mijn zusje ze op begrafenissen van overigens dierbare medemensen pleegt te krijgen. Wat mij zo vrolijk maakt, is dat in deze kop elk waarde-oordeel ontbreekt (hier heeft een journalist goed opgelet op school!), waardoor de kop een hilarische combinatie van naïviteit en tragiek meekrijgt. Het gebruikelijke ontbreken van lidwoorden, maakt de boodschap zo mogelijk nog plastischer.
En nee, hier is geen sprake van boosaardig leedvermaak. Het zo efficïent en kernachtig mogelijk samenvatten van de inhoud van het artikel heeft er simpelweg toe geleid dat deze krantenkop een dusdanig absurdistisch en abstract karakter heeft gekregen, dat ik niet langer de boodschap ervan oppik, maar overschakel op meta-communicatie.
Deze kop zorgt ervoor dat ik niet ga nadenken over de inhoud van het bericht, maar over de formulering ervan en dat was vast niet de bedoeling, maar het is wel een vermakelijk bij-verschijnsel.

Zon, luiers in de wind en narcissen

Was ophangen terwijl de lucht strakblauw is en de wind door je haren waait. Schone luiertjes die in de zon te drogen hangen.

Theijes luiertjes worden in de zon weer stralend wit

Klein, klein kleutertje...

Narcissen die op de meest onverwachte plaatsen boven de grond uitkomen en uitbundig bloeien. Een zelfgeplukte, gratis bos narcissen uit eigen tuin op tafel.
Meer is er soms niet nodig om mij diep gelukkig te maken.

Theije

Op 1 maart 2010 is Theije Jonathan van Rij geboren. Hij was niet groot en had moeite met ademhalen toen hij net de reis vanuit mijn donkere, warme buik naar de luide, lichte wereld had gemaakt. Toen hij eenmaal op adem gekomen was, mocht iedereen weten dat hij er was.
Theije is prachtig! Hij heeft een wipneusje en heel mooie, kleine oortjes. Aan zijn voetjes kun je zien dat ze gemaakt zijn om onbezorgd rond te rennen door gras, zand en water. Met zijn handjes aait hij ons soms per ongeluk en zijn ogen zijn blauw en eerlijk.

Theije, 1 dag oud

Theije geniet van lekker badderen

Lief klein mensje

Theije heeft een mama van mij gemaakt. De dingen hebben een andere betekenis gekregen. Strijken is zo erg niet meer, ik heb geen acht uur slaap meer nodig om mij mens te voelen en hoewel Jonathan en ik af en toe verschillen van mening over de manier waarop Theije het liefst tegen ons aan ligt na het drinken, vinden we elkaar telkens in onze hartstochtelijke liefde voor onze zoon.
Als Theije huilt staat mijn hart even stil, omdat ik mij afvraag of hij honger heeft of pijn, maar tegelijkertijd maakt mijn hart een sprongetje omdat zijn stem het kwetsbaarste en krachtigste is dat ik ooit gehoord heb.
Ik ben vastbesloten altijd de best mogelijke moeder te zijn en dat zorgt ervoor dat ik dit jaar de tijd naar Pasen toe veel intenser beleef. Het Stabat mater raakt mij diep en ik vraag mij verbijsterd af wat God bewogen moet hebben om Jezus aan het kruis te laten slaan.
Wat de ultieme uiting van Gods liefde voor ons heet te zijn, is tegelijkertijd van een ongekende wreedheid en vervult mij met verbazing en ontzetting.

Lente

Enige tijd geleden werd ik door Gerdi Verbeet verrast en vergast op een gedicht. Aan het begin van een vergadering van de Tweede Kamer waren nog niet alle kamerleden aanwezig die geacht werden aanwezig te zijn en Gerdi had kennelijk zin om er een mooie dag van te maken. In plaats van te mopperen of te bellen of de bode erop uit te sturen om de kamerleden te ontbieden, maakte ze van de nood een deugd en droeg een gedicht voor aan de kamerleden die al wel in de zaal waren.
Voor een kort moment kroop ze weer in de huid van docent, die Nederlandse Taal- en Letterkunde heeft gestudeerd. Met gevoel voor stijl droeg ze een gedicht voor dat ze op de kaart had geschreven die ze namens de Tweede Kamer naar Pieter Omtzigt ging sturen om hem te feliciteren met de geboorte van zijn dochter. Omdat ik de vergadering online live volgde, pikte ook ik dit literaire graantje mee.
De politieke ontwikkelingen van de afgelopen nacht en het gevoel dat de lente onontkoombaar in de lucht hangt, maakten dat ik weer aan dit gedicht van Ellen Warmond moest denken.

Sans Rancune (de magieloze medicijnman opgedragen)

Een mens zei hij is een vorstendom
van mogelijkheden:

hij kan een luis zijn op de vervuilde
behuilde huid van de wereld

zich in het uniform der vrees
verkleden kompressen gebeden
op de lippen leggen en zeggen
tranen zijn aardse vreugden

hij kan een hoogmogende stem zijn
en windstil zingen
of manshoog vloeken met ogen
witblind van liefde

een mens zei hij
is een kristal van kansen.

Verpakte liefde

Ik was jarig en mijn geliefde verwende mij.

's Ochtends kwam ik beneden, alwaar hij mijn lievelingsdeken had uitgespreid voor de kerstboom. Op die deken lagen allerlei cadeautjes en in de kerstboom hing een kaart. Om mij het uitpakken zo comfortabel mogelijk te maken, had hij bovendien een troon van kussens gemaakt en al een beker thee klaargezet. Ik voelde mij opperjarig!

Al het prachtigs, liefs en lekkers dat uit het cadeaupapier tevoorschijn kwam, wil ik u niet onthouden. Bekijk de foto's en beaam: dit is liefde!

Jonathan weet wat ik mooi vind

Verwennerij

Volwassen beker en haar kindje

Eetpapier

Hormonen zijn rare dingen. Twee weken geleden kreeg ik plotseling onweerstaanbare trek in papier. Jonathan vond de verantwoorde oplossing: eetpapier. In het pakje zaten roze, gele, oranje en witte velletjes. Let op de mooie structuur van de gele exemplaren. De witte velletjes waren het lekkerst: die smaakten alleen naar papier en verder nergens naar, terwijl de andere velletjes een soort fruitsmaakje hadden. Ook lekker, maar de smaak van papier gaat momenteel boven alles. Dat ons kind maar spoedig geboren moge worden...

Als ik deze boon plant, gaat er, als het goed is, een bonenplantje groeien met daaraan een boon waarop staat: 'Lieve moeder'.

Bezigheid voor als ik de bank niet meer af kan

Ik was al verliefd op deze prachtige, nostalgische snoepjes toen ik ze voor het eerst zag bij de HEMA. Ze smaakten ook nog eens lekker.

De groene met rode streepjes vind ik het mooiste

Ik vind het heel leuk om cadeautjes in te pakken. Het liefst maak ik ze zo mooi, dat men ze niet meer wil uitpakken. Deze rozetten zullen daar vast bij helpen!