Een gebrek waarover je liever niet spreekt

Mijn opvoeding kende een opvallende lacune. Een gebrek waarover je liever niet spreekt. Als het onverhoopt toch ter sprake komt, put je je uit in verontschuldiging en tracht je te bewijzen dat het verder allemaal redelijk goed is gekomen. Zo'n gebrek.

Vorige week dinsdag is dit hiaat opgevuld. En aangezien ik een gemist onderdeel van mijn kindertijd inhaalde, was ik opdat moment, ondanks mijn 26 wijze jaren, weer helemaal kind.Ik heb manlief vlak voor sluitingstijd nog een keer meegesleept naar de Python. Die is immers veel spannender als je inmiddels ervaren hebt hoe afgrijselijk snel en hoog hij gaat. Ik heb gelachen, gedroomd, me verwonderd, genoten en gekrijst en vele volwassenen de wenkbrauwen doen fronsen.

Ik beschouw mijn opvoeding nu als 'de voltooiing genaderd'. Met dank aan mijn geliefde!