Portret

"Als je denkt: 'Dat is knap', dan is het een kunstje. Als je denkt: 'Dat kan ik ook', dan is het kunst. Het moet er makkelijk uitzien. Als het goed is, heb je niet door hoe knap het gemaakt is."
Deze waarheid van Erwin Olaf, die gisteravond de Zomergast was, zette de toon voor de rest van het gesprek en de avond. Dat deze regel niet alleen geldt voor beeldende kunst, maar ook voor het presenteren van een programma als Zomergasten, is de afgelopen zes weken meermaals bewezen. Met Jelle Brandt Corstius aan het eind van zijn Zomergastenlatijn, was het deze keer wél de gast die de avond redde.

Erwin Olaf

Zowel de foto's die deze gast maakt als de wijze waarop hij formuleert getuigen van zorgvuldigheid en gevoel voor esthetiek. Dat maakte dat de kijker zich verwend voelde, getrakteerd haast, en dat was een welkome afwisseling na voorgaande afleveringen, waarin gasten er vooral op uit leken te zijn om eens te laten zien dat ze ook maar gewone mensen zijn die puisten uitknijpen. Van dat soort mensen zien we er dagelijks meer dan genoeg voorbijkomen en daarom willen we bij Zomergasten kijken naar mensen die letterlijk uitzonderlijk zijn.
Zo is Erwin Olaf een meester in het vangen van schoonheid en het laten spreken van stille afdrukken.

Hope, nr.5, Erwin Olaf

Grief, Erwin Olaf

Ook in de filmfragmenten die Erwin Olaf uitgekozen had, speelde vakmanschap een grote rol. Zo kwam één van mijn favoriete documentaires kwam zelfs aan bod: Signé Chanel, met daarin vakvrouw pur sang Madame Pouzieux, de vrouw die met haar kromme vingers biezen maakt, die ervoor zorgen dat de waarde van een Chanel-pak verdubbelt. Op de vraag van de documentairemaker hoe haar vingers zo krom waren geworden, was haar eenvoudige antwoord: "Les ans, mon cher, les ans."
De verontwaardiging en ontroering die zich aan het einde van de uitzending van Erwin Olaf meester maakten, waren aanstekelijk. De pijn van een kwetsbare man werd voelbaar, toen hij zei: "Als ze zeggen: 'Homo's zijn honden en varkens en die mag je vertrappen'... Dat ben ik dus."
Zichtbaar geraakt liet hij daarop een betoog voor liefde en eenheid volgen dat het prima zou doen op een vergadering van de Verenigde Naties.
Gisteravond zagen we een mens bewegen tussen hoogte en diepte, tussen geweld en liefde, tussen schoonheid en verval. Erwin Olaf heeft daarmee een nieuw zelf-portret aan zijn oeuvre toegevoegd.