Theije en ik waren in de bibliotheek. Theije had genoegzaam duidelijk gemaakt dat het etenstijd was en dus had ik hem, in een rustig hoekje van de bieb, even laten drinken terwijl ik zelf verder las in mijn boek.
Na een tijdje was hij duidelijk verzadigd, stopte met drinken en boerde en spuugde er lustig op los. (Gelukkig zijn mijn reflexen inmiddels getraind op het tijdig uitspreiden van doekjes.) Ik legde Theije weer terug in de kinderwagen en vervolgde mijn strooptocht door de bieb.
Theije maakte een weldoorvoede en voldane indruk, maar kennelijk was er toch iets dat hem niet lekker zat, want af en toe slaakte hij een klaaglijke kreet en dreigde hij te gaan huilen.Aangezien hij geen honger kon hebben en niet ziek was, bleven 'slaap' en 'vieze broek' over als mogelijke redenen voor zijn ongenoegen. Ik heb niet de illusie dat ik Theije kan laten slapen als hij dat zelf niet wil en ik verwachtte binnen een half uur thuis te zijn, dus leek het mij handiger om thuis een luiercontrole uit te voeren. Conclusie: zoonlief moest even geduld hebben en desnoods even huilen.
Een deftige mevrouw die ook in de bieb haar lectuur bij elkaar aan het scharrelen was, liep langs en zei: 'Die heeft honger'. Dat riep bij mij direct de vraag op waarom zij mijn kind zo goed dacht te kennen, maar ik antwoordde, zoals mij dat geleerd is, beleefd: 'Nee hoor, hij heeft zojuist gedronken, dus honger heeft hij niet'.
Kennelijk kon de mevrouw er niet mee leven dat er op deze wereld ook wel eens gehuild wordt zonder duidelijk aanwijsbare reden, want zij vervolgde haar zoektocht naar een verklaring. 'Heeft hij wel genoeg gehad, dan?', vroeg ze.
'Ja mevrouw, meer dan genoeg. Hij heeft zelfs gespuugd', zei ik, alsof ik moest bewijzen dat ik mijn kind niet laat verhongeren.
Toen bleek echter dat het haar niet zozeer om Theijes welzijn als wel om rust aan haar hoofd te doen was. 'Dan wil hij graag naar buiten', zei ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten