22 juni 2010

Nu ga ik een big ontleden

Voor wie mijn oma een verbazingwekkend exemplaar vond: mijn moeder is onmiskenbaar haar dochter.
Ik belde haar vanmiddag even op en ze zei dat ze net op het punt stond om weg te gaan. 'Oké', zei ik, 'dan bel ik later wel terug.'
'Gaat alles wel goed bij jullie?', vroeg ze nog, als een echte moeder. Als ik 'nee' had geantwoord, had ze waarschijnlijk haar jas weer uitgetrokken, maar ik zei 'ja', dus was haar antwoord: 'Dan kletsen we later wel verder. Nu ga ik een big ontleden.'
Kennelijk vroeg de stilte die ik, onbedoeld, op deze mededeling liet volgen om verduidelijking, want mijn moeder ging verder: 'Met de boswachter. Een everzwijntje. Doei!'

Geen opmerkingen:

Een reactie posten