Zeg, ken jij de uienman?

Zo niet, dan introduceer ik hem met gepaste trots bij u. Gepaste trots, omdat ik hem al wel ken.
Het zit zo: ik heb dit jaar in de achtertuin een bescheiden moestuin aangelegd. Ik vind het namelijk romantisch, mijn ecologisch geweten sussend en bijzonder rustgevend om in die tuin aan het werk te zijn en daar onbespoten groentjes en fruitjes te verbouwen.
Sommige dingen aangaande het fenomeen moestuin wist ik, maar meer dingen wist ik niet. Zo wist ik niet hoe hoog mijn slaplantjes moesten zijn, voor ik ze mocht verpoten. Wel wist ik, dat men daarmee 'te laat' kan zijn. Dat leek mij geen pretje en dus wilde ik weten waar ik aan toe was.
Ik had deze informatie natuurlijk kunnen terugvinden in Het moestuinboek of op het internet, maar ik besloot tot een gezelliger onderneming.

Ik ben een enthousiaste Postcrosser en maak dus nog wekelijks en soms dagelijks gebruik van de brievenbus. Ik doel op de rode bus die op stoepen staat en waarin men papieren post kan deponeren. Zo'n brievenbus. Geen inbox; die verfoei ik. (U vermoedt inmiddels een hak en een tak, maar die zijn er niet. Alles hangt samen, wees gerust.) Onderweg naar de brievenbus, kom ik altijd langs een Moestuin. Een waarbij vergeleken die van mij een Madurodamexemplaar lijkt en dan ook nog een rommelige. Deze Moestuin brengt reusachtige oogsten op, heeft oogverblindend rechte bedden en een hek erlangs dat zegt: 'Ik sta hier omdat jullie anders 's nachts sla, bonen, aardappels, wortelen, rode kool, spinazie, boerenkool, prei, andijvie, Chinese kool, uien, kroten, tomaten, aardbeien, rode bessen, bramen en frambozen komen jatten om je vervolgens een indigestie te schranzen.' Op deze Moestuin is dag in dag uit, behalve op zondag, een krasse oude baas met klompen, een ribbroek en bretels aan het werk, in het zweet zijns aanschijns. Zijn vrouw zit soms met een boek op een stoeltje bij het schuurtje.
In februari had ik de man gecomplimenteerd met zijn indrukwekkende Moestuin en opgebiecht dat ik ook een moestuintje wilde beginnen in de achtertuin. 's Mans ogen begonnen te glimmen, verheugd als hij was om een 60minner die een Moestuin ambieerde en hij vroeg of ik al pootuitjes gekocht had. Ik zei hem dat dat niet het geval was en hij zei opgelucht: 'Dat moet je ook niet doen, hoor, want dan moet je gelijk een kilo kopen en daar heb je veel te veel aan en dat is zonde. Jij krijgt van mij wat pootuitjes.' Ik moest mijn handen ophouden en daar goot hij prachtige kleine, goudgele uitjes in. Zo kwam het dat mijn modieuze tas nog steeds een licht uienaroma verspreid en dat ik er een vriend bij heb.
Ik weet inmiddels van een van de Buurvrouwen Die Alles Weten hoe de man heet, maar dat heb ik zo gauw mogelijk verdrongen, want de man moet geen naam hebben, want dan is hij geen held meer. De man heet gewoon de Uienman.
Welnu, aan deze uienman heb ik gevraagd hoe hoog slaplantjes moeten zijn, wil men ze kunnen verpoten. Met zijn grote handen gaf hij de hoogte aan om vervolgens wat rodekoolplantjes en wat spitskoolplantjes voor me af te spoelen. Die was hij toch aan het uitdunnen en anders zou hij ze toch maar weggooien.

Plantjes van de uienman

Zo staan ze er nu bij

Toen de slaplantjes, die in ongeveer zes groepjes bij elkaar stonden, waardoor het er zes leken te zijn, groot genoeg waren, heb ik de worteltjes voorzichtig ontward en er 30 terug geplaatst. Slechts 30. In totaal waren het er namelijk 188.
Ik moet nog veel leren. Van de Uienman.

These are a few of my favourite things

Geïnspireerd door haar, presenteer ik u vijf dingen waar ik blij van word.

De Jansen (Niet rijk, wel smaak), die pas aan haar tweede jaargang bezig is, mag van mij een klassieker worden. Het is het ideale blad voor vrouwen die er zowel van genieten om in regenlaarzen over de camping te klotsen als om in een halterjurkje en op hoge hakken door Rome te slenteren. Als je het leuk vindt om voor weinig geld een leuk tafeltje op de kop te tikken en daar dan een mooie designlamp boven te hangen, kun je met Jansen heerlijk ontspannen.
Deze week was ik geveld door een griepje en stelde manlief voor om chocoladekoekjes voor me te kopen, maar omdat ik nog steeds de ambitie heb om wat af te vallen, heb ik, met pijn in mijn hart weliswaar, bedankt voor de koekjes. In plaats daarvan kreeg ik deze Jansen en daar heb ik, gehuld in ik-ben-ziek-dus-ik-hoef-niet-mijn-best-te-doen-om-er-leuk-uit-te-zien-kleren en met een grote kop thee op de bank van genoten!
Vriendelijk verzoek aan de mensen van Jansen, mochten ze Het brilletje van Anne-Jo lezen -ik verbeeld mij niets-: willen jullie vragen aan Marc Heldens, die een leuk artikel schreef over twee vintage-pioniers, of hij nooit meer dit wanstaltige anglicisme wil gebruiken: "Bij verre waren zij de eerste vintage-dealers van Nederland." Mijn taalpuristische oog ging er hevig van tranen!

Van ossengalzeep geniet ik om meerdere redenen. De eerste reden is dat de verpakking zo mooi is. De kleuren, de typografie, alles klopt gewoon! En dat al sinds 1851!
De tweede reden is dat ik het een geruststellend product vind. 'Verwijdert vlekken met natuurlijke ossengal'. Niets: tot 75% schonere was, of: Vertrouw roze, vergeet vlekken (ook al ontsieren ze nog steeds uw lievelingstopje), maar stoere taal! Daar durf je als Hollandse huisvrouw je pas gekochte witte shirtje met sinaasappelfruithapvlekken met een gerust hart aan toe te vertrouwen.
Bovendien is het niet zo'n hip product dat zijn werkzaamheid moet bewijzen door duur te zijn (NU: 500 gram voor €7,99), maar kost een blokje van 90 gram, waar ik al een jaar of drie vet- en andere akelige vlekken mee verwijder, nog geen twee euro.

Een reeds lang vergane versie van dit boekje, hebben mijn broertje en zusje en ik als kind aan snippers gelezen. Toen ik dit exemplaar op Marktplaats zag, heb ik dan ook niet nagedacht, maar het gekocht.
Komende uit een familie van perfectionisten, hoor ik nog regelmatig van mijn vader: 'Bedenk goed wat er met de stoelpoten van Tielse Flipje gebeurde, hè!' (voor de leken onder u: om de stoelpoten op gelijke lengte te krijgen, werd er steeds een paar centimeter van de langste afgezaagd, tot de stoel geen poten meer had. En nu als de wiedeweerga zorgen dat u 't Grote Flipboek te pakken krijgt! )

Prints als deze. En ansichtkaarten. Waar ik dus dubbel zo blij van word: een blik met deze print waar mijn voorraad kaarten in past.

De boeken van Cissy van Marxveldt met de geweldige illustraties. Ik loop dan weer niet zo warm voor allerlei poppetjes uit bekende films of games, waar manlief wel blij van wordt. Van manlief zelf word ik wel blij, dus mag deze bobblehead per gratie een plankje delen met Marijke.

Deze week zag ik...

...Astrantia (Zeeuws knoopjes) bij de bloemenman

en iets later bij mezelf in een vaas staan.

...bloemen in de rotsplantjes die mijn schoonmama in een bakje had gezet voor op de tuintafel.

...de wonderbaarlijke herrijzenis van de krootjes die ik verpoot in plaats van uitgedund had.

...een stuk of vijf aardbeienplantjes opkomen tussen de tomatenplanten en de uien, terwijl ik maar drie aardbeienzaadjes in de grond had gestopt en dat ook nog eens een meter of vijf verderop. Daar staan ze al in bloei en nu hebben ze dus broertjes en zusjes gekregen.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

Weelde

Oregano

Margrieten

Campanula

Deze week zag ik...

  ... de schilder, die de buitenkant van ons huis redt, niet, want hij had een bacteriële oorontsteking. Dat wilde u natuurlijk eigenlijk niet weten. Ik ook niet per se, maar zielig is het wel.

...onszelf als pubers na een feestje op de bank slapen, omdat Jonathan de binnenkant van het huis is gaan redden en begon bij onze slaapkamer, die nu heerlijk naar verf ruikt. Hoera, mijn man is klusser!

...Theije een poging doen om het behang boven de box bruin te verven, door met een natgesabbeld kaakje op de muur te krijten.


Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

De eerstelingen van de oogst

De egel ontmoet de hoogmoedige haas

Zaterdag was het zover: de jaarlijkse kunst- en boekenmarkt vond weer plaats. Ik heb schatten van (kinder-) boekjes opgedolven tussen het stof van de streekromans vandaan.
Zo had tot mijn verbazing om 14:00 uur des middags nog niemand het grote boek van Richard Scarry gekocht voor het luttele bedrag van €1,75. Misschien lag het aan de vergeelde sticker op de voorkant die er niet meer geheel zonder inspanning af te halen viel, maar na wat gepoets met terpentine heb ik hem er toch van afgekregen.

De teksten in het Richard-Scarryboek zijn vast een doorn in het oog van de hedendaagse feministen, maar ik zag er een profetische erkenning van mijn inspanningen als thuisblijfmoeder in.

Het tinnen soldaatje had ik, wellicht tot mijn schande, nog nooit gelezen, maar de plaatjes zijn zo mooi dat ik dat zeker binnenkort op een rustig moment wil doen. Het is natuurlijk ook een geweldig boek om te zijner tijd uit voor te lezen!

Bij een ander kraampje kocht ik, voor de verdacht lage prijs van 1 euro, het Sprookjeskwartet en het Jan-Jans-en-de-kinderenkwartet. Ik heb zelfs nog even gecontroleerd of ze wel compleet waren, want dat leek mij onmogelijk gezien de lage prijs, maar jawel, alle kwartetten waren compleet.

Hieronder ziet u het kwartet van Roodkapje en het kwartet van De haas en de egel. Als u op de foto klikt, kunt u de archaïsche beschrijvingen lezen. De zwarte Piet is in dit geval de wolf.

De spelregels zijn duidelijk en met historische beleefdheid opgesteld. Zo wordt er uitgelegd dat het krijgen van een kwartet 'gebeurt door navraag naar de aan een kwartet ontbrekende kaarten. ' En: 'Indien de ,,ondervraagde" de gezochte kaart echter niet heeft, dan mag deze gaan vragen, tot dat de ondervraagde speler de verlangde kaart niet heeft.'

Ook het vermelden waard is in dezen dat, ten tijde van het uitbrengen van het Jan-Jans-en-de-kinderenkwartetspel, het kennelijk nog normaal gevonden werd om in het openbaar borstvoeding te geven.

Tegenwoordig wordt er beweerd dat het beeld van vrouwen in de media en met name het feit dat grote modehuizen hun couture alleen willen showen op het lijf van graatmagere anorexiameisjes in belangrijke mate bijdraagt aan een onrealistisch schoonheidsideaal bij kwetsbare pubermeisjes.
Ik meen in Jans een adept van dit schoonheidsideaal gevonden te hebben!

Jan, Jans en de kinderen waren jarenlang, tezamen met Kuifje, de stripfiguren die bij ons thuis in de lectuurmand slingerden. Volgens mijn vader konden de strips van Jan, Jans en de kinderen zelfs in de kerkbode en met die sanctionering werden er altijd stapels van ingeslagen voor we in de zomervakantie een paar weken weggingen.
De strips hebben een diepe indruk op mij en mijn broertje en zusje nagelaten. Zo wordt er nog altijd 'Iep, knars, iep, knars!' geroepen wanneer er iemand op een gammele fiets passeert en heeft in mijn huwelijk zelfs de uitdrukking 'k Ben fliefd, kwil soene!', zijn intrede gedaan.
Jan Kruis moest eens weten...

Deze week zag ik...

...een rood waarschuwingslampje:
zodra je op de markt moet janken omdat een klein meisje haar ijsje heeft laten vallen,
zodra je de telefoon wilt opnemen met: 'Wat nou weer?!',
zodra je overal bedden ziet, terwijl ze er niet zijn,
zodra je er tegenop ziet om je haar te kammen,
zodra je boos wordt op mensen die hun verjaardag willen vieren,
zodra je je man ervan beschuldigt dat hij te luidruchtig ademhaalt en dat zoonlief daarvan wakker is geworden,
zodra je denkt: 'als het nou niet bewolkt wordt, kan ik mijn zonnebril opzetten en dat scheelt weer tien minuten voor de spiegel',
zodra je denkt: 'als ik nou mijn mobiel gewoon in  de wc laat vallen, kan ik tenminste niet meer gebeld worden',
zodra je van maandag- op dinsdagnacht droomt dat het al weekend is,

moet je ingrijpen. Drastisch! Dan moet je al je nagels een vrolijk kleurtje geven en schoenen kopen.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

Verrassing bij de post

'Voor je vriendschap en om van te genieten. Van Roos'