27 mei 2011

Deze week zag ik...


...dat de foto die ik voor deze blogpost gemaakt had, van de camera is verwijderd. Manlief heet vandaag Haas...

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

23 mei 2011

Ik geef je een roosje...

Ik leerde Roos kennen toen we beiden 18 waren. We maakten Leiden onveilig op een fiets zonder remmen en later ook de rest van het land. We liepen stukken Pieterpad tot we niet meer konden, trokken baantjes, waren getuigen op elkaars bruiloft, tegelijk zwanger (ik van de eerste, zij van de tweede), hielpen elkaar met verhuizen en kiezen en huilen en taarten bakken. Zij leerde mij sokken stoppen en ik haar wat ingweoonse talen zijn.
Gisteren ging ik haar verjaardag vieren en daar hoort natuurlijk een cadeautje bij, dat wel een beetje moet smoelen.


Van Grietjekarwietje leerde ik een roos te haken. Haar patroon was heel duidelijk en de roos in een paar uurtjes af (met ondertussen af en toe een kind aan de borst en een aflevering van Flikken). 
Roos' zoonlief determineerde het ook direct als zijnde een bloem, want hij plantte hem fluks in een bakje met begonia's dat Roos van haar schoonmama had gekregen...

20 mei 2011

Deze week zag ik...

... in het blad Liter (nummer 61) een prachtig gedicht van Joy Ladin, vertaald door Menno van der Beek. Ik werd geraakt door de prachtige tekst, die haakte aan een gevoel van ontevredenheid in mijn hart.


... a weaned child at her mothers breast
Psalm 131

[III - 1]

Ik weet, zeg ik, weinig over tevredenheid,
Maar u schudt uw hoofd en legt
Uw vinger op mijn lippen. U smaakt

Naar sinaasappels en regen
En naar voedzame vloeistoffen, warme melk,
En hete tranen,

En om mij de betrekkelijkheid van tevredenheid te laten zien -
Gisteren ging het over geluk -
Verkruimelt u onder mijn vingers.

Tot sterren zonder hemel,
Zonder enige duisternis
Om in te stralen

Behalve de mijne.



Uit: Psalms, Eugene, Oregon, USA 2010



Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.

17 mei 2011

Hij doet het weer!


Al in haar oude pandjesjas...


Wat deze berg vodden moet voorstellen, vraagt u zich af?
Wel, het was ooit, in meer samenhangende toestand, mijn innig geliefde winterjas. Gekocht bij H&M in Charleroi, meen ik, toen manlief en ik op huwelijksreis waren in België.
Op een druilerige dag besloten wij naar Charleroi te gaan en aldaar liep ik tegen een schattig jasje aan, dat, o wonder, nog paste ook! (U moet weten dat ik een groot deel van het assortiment dat H&M voert, leuk vind, maar er niets van pas, aangezien er volgens mijn sterke vermoedens graatmagere tienermeisjes als paspop gebruikt worden en ik bedeeld ben met wat rondingen hier en daar.)

Oktober 2008, met Het Jasje
Afgelopen winter begon Het Jasje tekenen van ouderdom en verregaande uitputting te vertonen. Zo was de voering plotseling van buitenaf zichtbaar bij mijn elleboog. Ik ging, met pijn en schuldgevoel in mijn hart, op zoek naar een waardige vervanger, maar ontdekte al snel dat er, in het geval van winterjassen die niet duurder zijn dan 50 euro, slechts jassen te koop zijn in zwart, grijs of bruin. Laten dat nou net de kleuren zijn die ook mij er oud en uitgeput laten uitzien en laat ik nou niet van plan zijn om meer dan 50 euro uit te geven aan een jas. Noem het eigenwijs of zuunig, maar ik heb Zeeuws bloed en zo is het nu eenmaal.
Bovendien was ik zo verwend met Het Jasje, dat ik nu per se wederom een jasje wenste met een opstaande kraag en een blinde sluiting. Dergelijke Jasjes worden helaas niet meer verkocht.
Daarom heb ik het euvele plan opgevat om de jas uit elkaar te halen en als patroon voor een nieuw exemplaar te gebruiken.
De plaatselijk stoffenwinkel is onlangs, tot groot verdriet van iedere dorpsgenoot die van stoffen, kleuren en fournituren houdt, opgehouden te bestaan. Voor de stoffenman echter de deuren definitief dicht deed, hield hij opheffingsuitverkoop.


Daar tikte ik voor een spotprijs (3 meter voor 5 euro) deze fijne stof op de kop: hetzelfde materiaal, maar een ander kleurtje. Typisch zo'n kleur waar ik grote behoefte aan heb als het koud en grijs is en iedereen naar de stoep kijkt. Stoffenman had er ook nog leuke voeringstof bij, dus ik was in mijn nopjes.


Nu ben ik een perfectionistische, slome naaister en daarom leek het mij zaak om op tijd (dus nu) te beginnen, omdat Het Jasje anders volgend jaar zomer misschien een keer af is.
Vorige week sloot ik de eerste fase van dit project af: het uit elkaar halen van Het Jasje. Op mijn lijst van fijne dingen prijkt vanaf vorige week iets nieuws: het geluid van voeringstof die je uit elkaar scheurt.
Over de volgende fases van project 'Het Jasje' wellicht later meer.

10 mei 2011

Op zijn sloffen

Er zou over niet al te lange tijd een schattig, koffiebruin jongetje geboren gaan worden. De zwangere mama werd getrakteerd op een babyshower, compleet met high tea.
Voor aan de mooie bruine pootjes van het kindje haakte ik, aan de hand van een patroon van Garnstudio babyslofjes, van gemêleerde ivoorwitte wol.


Als die later niet op zijn sloffen de marathon wint, heeft het in elk geval niet aan mij gelegen.

6 mei 2011

Deze week zag ik...


...Jonathan thuiskomen met een bos van mijn favoriete bloemen.


...twee Postcrossingkaarten op de mat vallen. De linker komt uit Krakau, Polen, en de rechter uit Sint Petersburg, Rusland.


...een lang gekoesterde wens in vervulling gaan: verse muntthee drinken. De muntplant staat in de achtertuin op de tuintafel. Het kopje is denk ik ongeveer even oud als ik. In elk geval weet ik niet beter dan dat het er was: het stond thuis in de grote houten kast en het is meeverhuisd naar de keukenkastjes in de kamers en huizen waar ik later ging wonen.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos. Hier kun je zien wie er deze week ook iets zagen.