27 april 2010

Komkommer

Ik deed de koelkast open en zag dit:
 
Koelkast

Ik wilde de deur alweer dichtdoen, toen mijn blik getrokken werd door het vierkante, glazen bakje op de een-na-bovenste plank.

Laatste plakje
Wat zou manlief hebben gedacht toen hij dit plakje in het bakje deed en het in de koelkast zette? Ik houd het er maar op dat hij een fascinerend brein heeft...

17 april 2010

Terrasje

Het was warm en droog. Daarom moest er gewandeld worden. Theije ging ook mee, want in zonlicht zitten vitamientjes en bovendien kan hij nog niet zeggen dat hij geen zin heeft om te wandelen, dus tot hij dat wel kan zeggen, wordt hij gewoon meegenomen. (En daarna misschien ook nog wel)


Bij het Spui aangekomen, had ik dorst. Gelukkig had ik erom gedacht een flesje te vullen met koud water en dat mee te nemen. Bovendien was er een bankje langs het water waar nog niemand was gaan zitten. Na meermalen grondig gecontroleerd te hebben of de rem van de kinderwagen wel op de wielen stond en of de kinderwagen met Theije erin niet per ongeluk het ruime sop zou kunnen kiezen, klokte ik wat koud water naar binnen.

Gelukkig werkt de rem van de kinderwagen naar behoren
 Prompt gaf Theije te kennen ook dorst te hebben. Gelukkig had hij mama bij zich!

Theije pikt voor het eerst een terrasje. Hij bestelde melk.

9 april 2010

... ook niet als het racistische honden zijn

Nog zonder dat ik het bijbehorende bericht had gelezen, kreeg ik totaal ongepast, maar onbedwingbaar de hiklach van de volgende krantenkop: Racistische hond oog uitgestoken.
Heus waar, hij bestaat echt: Racistische hond oog uitgestoken
Nu ben ik geen voorstander van het uitsteken van hondenogen (ook niet als het racistische honden zijn), maar het lezen van deze krantenkop bezorgt mij lachkriebels zoals mijn zusje ze op begrafenissen van overigens dierbare medemensen pleegt te krijgen. Wat mij zo vrolijk maakt, is dat in deze kop elk waarde-oordeel ontbreekt (hier heeft een journalist goed opgelet op school!), waardoor de kop een hilarische combinatie van naïviteit en tragiek meekrijgt. Het gebruikelijke ontbreken van lidwoorden, maakt de boodschap zo mogelijk nog plastischer.
En nee, hier is geen sprake van boosaardig leedvermaak. Het zo efficïent en kernachtig mogelijk samenvatten van de inhoud van het artikel heeft er simpelweg toe geleid dat deze krantenkop een dusdanig absurdistisch en abstract karakter heeft gekregen, dat ik niet langer de boodschap ervan oppik, maar overschakel op meta-communicatie.
Deze kop zorgt ervoor dat ik niet ga nadenken over de inhoud van het bericht, maar over de formulering ervan en dat was vast niet de bedoeling, maar het is wel een vermakelijk bij-verschijnsel.

7 april 2010

Zon, luiers in de wind en narcissen

Was ophangen terwijl de lucht strakblauw is en de wind door je haren waait. Schone luiertjes die in de zon te drogen hangen.



Theijes luiertjes worden in de zon weer stralend wit

Klein, klein kleutertje...
Narcissen die op de meest onverwachte plaatsen boven de grond uitkomen en uitbundig bloeien. Een zelfgeplukte, gratis bos narcissen uit eigen tuin op tafel.
Meer is er soms niet nodig om mij diep gelukkig te maken.

4 april 2010

Theije

Op 1 maart 2010 is Theije Jonathan van Rij geboren. Hij was niet groot en had moeite met ademhalen toen hij net de reis vanuit mijn donkere, warme buik naar de luide, lichte wereld had gemaakt. Toen hij eenmaal op adem gekomen was, mocht iedereen weten dat hij er was.
Theije is prachtig! Hij heeft een wipneusje en heel mooie, kleine oortjes. Aan zijn voetjes kun je zien dat ze gemaakt zijn om onbezorgd rond te rennen door gras, zand en water. Met zijn handjes aait hij ons soms per ongeluk en zijn ogen zijn blauw en eerlijk.

Theije, 1 dag oud

Theije geniet van lekker badderen

Lief klein mensje
Theije heeft een mama van mij gemaakt. De dingen hebben een andere betekenis gekregen. Strijken is zo erg niet meer, ik heb geen acht uur slaap meer nodig om mij mens te voelen en hoewel Jonathan en ik af en toe verschillen van mening over de manier waarop Theije het liefst tegen ons aan ligt na het drinken, vinden we elkaar telkens in onze hartstochtelijke liefde voor onze zoon.
Als Theije huilt staat mijn hart even stil, omdat ik mij afvraag of hij honger heeft of pijn, maar tegelijkertijd maakt mijn hart een sprongetje omdat zijn stem het kwetsbaarste en krachtigste is dat ik ooit gehoord heb.
Ik ben vastbesloten altijd de best mogelijke moeder te zijn en dat zorgt ervoor dat ik dit jaar de tijd naar Pasen toe veel intenser beleef. Het Stabat mater raakt mij diep en ik vraag mij verbijsterd af wat God bewogen moet hebben om Jezus aan het kruis te laten slaan.
Wat de ultieme uiting van Gods liefde voor ons heet te zijn, is tegelijkertijd van een ongekende wreedheid en vervult mij met verbazing en ontzetting.